A Sala do Penal do Tribunal Supremo ditou auto de inadmisión a trámite e arquivo da querela presentada pola Plataforma para la Defensa del Sur de Cantabria contra o ministro de Fomento, Iñigo de la Serna, por varios delitos de corrupción en actuacións públicas en relación ao Centro Botín de Santander, ao considerar que os feitos denunciados non son constitutivos de ilícito penal algún.
Para o Supremo, é patente que se pretendeu, "ao dirixir a querela engadindo e encabezando ao hoxe Ministro, atraer a competencia desta Sala, coa pretensión de apertura dunha "causa xeral" a toda unha actuación administrativa, con fundamento en inconcretas afirmacións onde non se achega nin o máis elemental principio ou indicio de proba contra o aforado", polo que, de acordo co ditame do Ministerio Fiscal, procede a inadmisión da querela.
O alto tribunal pronúnciase exclusivamente sobre Da Serna pola súa condición de aforado ante a Sala, e declara a súa falta de competencia respecto ao resto de persoas incluídas na querela.
A Plataforma, como acción popular, presentou querela contra o hoxe ministro e ex alcalde de Santander Iñigo de la Serna, e todos os membros do padroado da Fundación Marcelino Botín Sáez de Sautuola e López, o expresidente do Goberno de Cantabria e actual presidente, a ex vicepresidenta, o ex presidente de Portos do Estado e os ex presidentes da Autoridade Portuaria de Santander.
Nela imputábanselles delitos de prevaricación, tráfico de influencias, suborno, negociacións e actividades prohibidas aos funcionarios, contra os recursos naturais e medio ambiente, contra o patrimonio cultural e histórico, ordenación do territorio e urbanismo, e danos, polos procedementos administrativos e actos conexos desenvolvidos na construción do centro cultural no Peirao Albareda de Santander.
O Supremo indica que a querela "non achega en relación cos delitos imputados nin o máis elemental principio de proba, indicio ou suxestión".
Sobre o delito de prevaricación, o tribunal sinala que non se acreditou a súa realización e engade que, en calquera caso, "non podería un Tribunal penal arrogarse competencias sobre o control da función administrativa, en cuxa sede quedarían residenciadas as ilegalidades ordinarias e non extravagantes como consecuencia do principio de última ratio e do carácter fragmentario e subsidiario do Dereito Penal".
Engade que este "só debe entrar en xogo ante as irregularidades máis graves e formas de lesión máis intensas e insoportables do ben xurídico cando antes fracasasen outros sectores do ordenamento xurídico".
Insiste a Sala en que non se trata de substituír á xurisdición contencioso-administrativa, no seu labor de control da legalidade da actuación da Administración Pública, pola xurisdición penal a través do delito de prevaricación, "senón de sancionar supostos límite, nos que a actuación administrativa non só é ilegal, senón ademais inxusta e arbitraria".
Respecto ao tráfico de influencias e os outros delitos, "tampouco se achega principio algún de proba de que o aforado houber exercitado forza moral, presión psicolóxica ou influencia indebida, prevaliéndose do exercicio do seu cargo ou de calquera outra situación derivada da súa relación persoal ou xerárquica con funcionario ou autoridade para conseguir calquera resolución que lle puidese xerar directa ou indirectamente un beneficio económico para si ou para un terceiro".
"E é que en realidade -engade o auto-- os feitos descritos na querela tachan indiscriminadamente non só de ilegal senón de penalmente relevante toda unha actuación administrativa, o que lles levou a interpoñer, como sinala o Ministerio Fiscal, denuncia ante a Fiscalía da Comunidade Autónoma de Cantabria e procedementos contenciosos fronte ao Decreto 17/12, do 12 de abril", resoltos por sentenza na que se conclúe que non existe irregularidade algunha e que todas as alegacións de nulidade debían desestimarse.
E sobre a paralización das obras, desestimada pola xurisdición contencioso-administrativa, a Sala indica que se trata dunha actuación administrativa coa previsión de trámites de información pública e posibilidades de recurso, "é dicir de mecanismos hábiles para corrixir eventuais desviacións da legalidade".
