O maxistrado Pablo Llarena acordou a inadmisión a trámite a limine (de plano) da recusación presentada contra el, como instrutor da causa sobre o proceso independentista en Cataluña, pola expresidenta do Parlament de Catalunya Carme Forcadell, ao exporse de forma extemporánea, máis de seis meses despois de iniciarse a investigación, e en “manifesta fraude procesual”.
O xuíz cre que perseguía a inhabilitación dos integrantes da Sala II do Supremo para o posterior xuízo do caso, xa que, de tramitarse a recusación, eses xuíces terían que revisar previamente case todo o labor do instrutor, o que comprometería a imparcialidade da maioría do tribunal para o axuizamento do caso. O resultado sería “unha quebra completa da competencia enjuiciadora da Sala”, di o auto de Llarena.
O xuíz indica que a pretensión de Forcadell era “excluír e substituír á súa conveniencia ao instrutor predeterminado pola lei”, mediante unha recusación exposta cando a instrución xa se prolongou máis de seis meses a pesar de que a lei obriga a presentala tan pronto como se teña coñecemento da causa pola que se solicita (neste caso, un interese indirecto do instrutor no procedemento e os feitos investigados).
O incidente de recusación defendía a falta de imparcialidade obxectiva do instrutor ao considerar que mantén un postura respecto do obxecto do proceso que responde ás súas previas concepcións políticas e persoais e que non deriva do contido específico da investigación.
Acusación de imparcialidade
Forcadell dicía que apreciara a ausencia de imparcialidade do instrutor cando, con ocasión das explicacións orais que o xuíz deu o pasado 16 de maio, ao atribuír a condición de testemuña protexida no caso á Letrada da Administración de Xustiza do Xulgado de Instrución nº 13 de Barcelona, xustificou dita decisión dicindo que a súa propia experiencia persoal pasaba por sufrir a divulgación pública do seu domicilio principal e a súa imaxe, o que supuxera que fose obxecto de escrutinio permanente na vía pública e que contase actualmente con escolta policial.
O maxistrado contesta que Forcadell terxiversou as razóns coas que se argumentou procesualmente dita decisión, xa que no auto que resolve a cuestión exprésase que son varios os xuíces e fiscais que exercen en Cataluña e que precisaron protección policial con ocasión da difusión pública da súa imaxe ou da localización do seu domicilio, e engádese que durante a instrución deste procedemento producíronse varios episodios de captación do son correspondente ás declaracións que -a porta pechada- prestaran os investigados ou testemuñas.
"A conclusión á que chega o escrito de recusación non identifica -sinala- ningunha actuación, ningunha opinión, ou ningunha manifestación persoal do instrutor que preste apoio ao que se afirma, algo que resulta particularmente rechamante se se considera que quen resolve exerceu unha longa actividade profesional de 25 anos en Cataluña e desempeñou responsabilidades públicas e institucionais que, de ser como se afirma, permitisen achegar algunha manifestación de pensamento ou algunha actitude que fose reflexo do prexuízo que se reprocha”.
Denuncia 'estratéxica'
O xuíz analiza tamén se a recusación se formulou no prazo legalmente prescrito, e conclúe que a referencia ao acto procesual desenvolvido o día 16 de maio, “non é senón un mecanismo para defraudar o cómputo do prazo fixado polo lexislador”. Agrega que, por máis que a procesada expresa que foi esta concreta actuación xudicial a que lle evidenciou a ausencia de imparcialidade do instrutor, “o certo é que enumera ademais unha longa lista de actuacións procesuais previas que lle confirman esa convicción”.
Non é asumible, explica o xuíz, “que as partes dun proceso poidan demorar a súa denuncia ao momento no que estratexicamente teñan por conveniente, aducindo para iso que é a última resolución ditada a que lles convence do que xa crían, pois dese modo a parte selecciona libremente en que momento da investigación resulta conveniente tentar apartar ao xuíz predeterminado pola lei, en función precisamente do resultado adverso ou favorable da investigación e da natureza das resolucións procesuais que deban seguir en cada momento”.
Ao longo do auto, o xuíz lembra a doutrina do Tribunal Constitucional e do propio Supremo que permite o rexeitamento a limine de incidentes de recusación en caso de ser presentados de forma extemporánea ou en fraude de lei.
