A Sala do Penal do Tribunal Supremo (TS) confirmou a condena a 27 anos de prisión por un delito consumado de asasinato, coa agravante de parentesco e reincidencia, e outro delito de violencia física e psíquica habitual a un home que matou a súa muller asestándolle 54 coiteladas no domicilio conxugal en Barcelona.
A sentenza indica que neste caso concorre unha "aleivosía doméstica baseada na relación de confianza proveniente da convivencia, xeradora para a vítima da súa total despreocupación respecto dun eventual ataque que puidese ter a súa orixe en accións do acusado". Para a Sala, este tipo especial de aleivosía "deriva da relaxación dos recursos defensivos como consecuencia da carácter imprevisible dun ataque protagonizado pola persoa coa que a vítima convive día a día?.
Os feitos considerados probados por un tribunal do xurado da Audiencia Provincial de Barcelona remóntanse á madrugada do 28 de marzo de 2014.
Naquela data, o acusado aproveitou que a súa compañeira sentimental achábase tombada na cama, desprevida e sen posibilidade de defenderse, e "co propósito de facela sufrir innecesariamente para matala", cravoulle repetidas veces un coitelo de cociña e unha navalla que sempre levaba encima, causándolle polo menos cincuenta e catro feridas, incisas a maioría delas, quince na cara e outras sete no pescozo, e unha destas con compromiso vital.
A lesións provocaron na vítima un shock hipovolémico e unha hemorraxia masiva que determinaron a súa morte.
Segundo estes mesmos feitos, despois de apuñalar e asegurarse da morte da muller, que tiña seis fillos -tres deles con el-, o acusado pechou con chave a porta da habitación e fuxiu do domicilio para coller un tren con destino a Granada, de onde se desprazou ata Mengíbar, na provincia de Xaén, onde foi detido.
Durante os case trinta anos que o acusado mantivo a relación sentimental coa súa parella, era frecuente que discutise e pelexase con ela, chegando a ameazala de morte, a agredila fisicamente e darlle malleiras nalgunhas ocasións.
Crueldade inhumana
A Sala Segunda considera probado que houbo tamén crueldade porque as feridas que tiña o cadáver, segundo a autopsia e a declaración das médicas forenses, "foron causadas ante mortem e mentres a vítima mantiña a capacidade de sentir dor e, en calquera caso, unha morte rápida non é incompatible co sufrimento de dores innecesarias se, durante ese breve lapso de tempo, o agresor non cesa de inferirlle feridas obviamente dolorosas..."
"Por outra banda, a visible concentración e a evidente falta de necesidade dalgunhas delas, como as que se produciron no lado esquerdo do rostro, non deixan lugar a dúbidas de que o acusado actuou co propósito de incrementar inhumanamente o sufrimento da vítima. Trátase do que doctrinalmente denominouse como causar un luxo de males", conclúe a Sala.
Os celos non son atenuante
A sentenza, con relatorio do maxistrado Julián Sánchez Melgar, rexeita aplicar como atenuante os celos alegados polo condenado para xustificar a súa conduta criminal.
O maxistrado afirma que os celos non poden xustificar a atenuante de obrar por un impulso de estado pasional, pois a salvo os casos en que tal reacción teña unha base patolóxica perfectamente probada, de maneira que se diminúa sensiblemente a posibilidade de imputar o axente, as persoas deben comprender que a libre determinación sentimental daqueloutras coas que se relacionan non pode entrañar o exercicio de violencia algunha en materia de xénero".
Neste caso, indica, "os celos non constitúen xustificación do arrebato ou obcecación" e engade que os supostos da atenuación deben ser lícitos e acordes coas normas de convivencia. "Por iso é polo que non pode aceptarse como digna de protección unha conduta que non fai senón perpetuar unha desigualdade de xénero", subliña a sentenza.