A Sala III, do Contencioso-Administrativo, do Tribunal Supremo ha desestimado o recurso exposto por Marcelino Botín Sanz de Sautuola Naveda para lograr que Facenda lle devolvese 1,7 millóns de euros que ingresou en 2010 en declaración complementaria do IRPF de 2005 para evitar un posible delito fiscal tras o descubrimento dunhas contas abertas no HSBC de Suíza tras a publicación da chamada Lista Falciani.
A Sala ten pendentes de resolución cinco recursos similares expostos por Jaime Botín, pai de Marcelino, e por catro irmáns deste último. Os seis membros da familia Botín ingresaron máis de 200 millóns de euros para evitar a súa imputación penal.
O Supremo rexeita o recurso de Marcelino Botín e confirma o fallo da Audiencia Nacional, que á súa vez ratificou a decisión de Facenda de desestimar a pretensión do recorrente, exposta en novembro de 2012, de que lle fose devolto o diñeiro que ingresou en 2010 para regularizar o IRPF de 2005, alegando que cando o fixo prescribira o dereito da Administración para determinar a débeda tributaria.
Tras realizar a declaración complementaria en 2010, a Audiencia Nacional arquivou as actuacións penais que seguía en relación, entre outros, ao recorrente, ao aplicar a chamada escusa absolutoria do artigo 305 do Código penal que exime de responsabilidade pena a quen regularice a súa situación tributaria en determinadas circunstancias.
Para o Supremo, "a actuación do recorrente, pretendendo a solicitude de devolución, despois do pronunciamiento da xurisdición penal, resultaría contraria aos seus propios actos e ata podería cualificarse como fraude de lei, en canto realizou un ingreso para conseguir a exoneración da responsabilidade penal, utilizando daquela a literalidad do artigo 221.1 c) da Lei Xeral Tributaria para burlar o pronunciamiento penal".
Tamén sinala que "no momento da presentación da declaración complementaria controvertida, considerada polo art. 305.4 do Código penal como escusa absolutoria, o comportamento eliminaba a punibilidad dun feito delituoso por razóns de política criminal, aínda que na actualidade constitúe un elemento negativo do delito que exclúe a ilicitud penal, ao afirmar o art. 305.1 do Código penal, redactado pola Lei Orgánica 7/2012, do 27 de decembro que " o que, por acción ou omisión defraude á Facenda Pública (...) será castigado (...) salvo que houber regularizado a súa situación tributaria nos termos do apartado 4 do presente artigo".
Ademais, a Exposición de Motivos da Lei Orgánica 7/2012, do 27 de decembro, pola que se modifica a Lei Orgánica de 1995, do 23 de novembro, do Código penal en materia de transparencia e loita contra a fraude fiscal e na Seguridade Social, afirmaba que supoñía neutralizar "non só o desvalor da acción cunha declaración completa e veraz, senón tamén o desvalor do resultado mediante o pago completo da débeda tributaria". Por iso é polo que a considere como o "reverso do delito que neutraliza completamente o desvalor da conduta e o desvalor do resultado", indican os maxistrados.
En definitiva, conclúen que o ingreso nunca tivo o carácter de indebido, como pretendía o recorrente, senón que foi "debido, como así o considerou a orde penal para a aplicación da escusa absolutoria".
A contía que o recorrente pretendía que Facenda lle devolvese era de 1.796.373 euros polo IRPF de 2005, e 273.699 euros do Imposto sobre o Patrimonio do mesmo exercicio. O Supremo só admitiu o recurso en relación á primeira cantidade, xa que a segunda non alcanzaba a contía necesaria (600.000 euros) para acceder ao recurso de casación.
