Bárcenas, a peza fundamental na trama organizada

Dentro do armazón de empresas que Francisco Correa crea á súa ao redor no que a sentenza denomina “un auténtico sistema de defraudación do erario público”, Luís Bárcenas era unha peza fundamental porque coa súa presenza, desde dentro do partido, podía achegarse a quen en cada caso conviña para conseguir a adxudicación correspondente, “de cuxa execución se incrementaba na cota fixada, que logo se repartía entre quen tiña relación nela, e do que o propio partido recibía o seu correspondente beneficio”.

Nesa relación, Francisco Correa encargábase dos contactos cos empresarios e á súa vez contactaba con Luís Bárcenas, que facía as xestións necesarias “para que as adxudicacións recaesen no concreto empresario que lles interesaba, en cuxa execución se incluían os incrementos correspondentes, que logo eran repartidos da maneira que se tiña establecida”.

A Sala considera acreditado que Bárcenas nutriu as súas contas de Suíza “con fondos provenientes de comisións que recibiu pola súa xestión e intermediación, aproveitándose dos cargos públicos que ostentou, en contratacións públicas irregularmente adxudicadas”.

Os xuíces non creron a versión do acusado de que a súa fortuna fóra de orixe lícita e explican que tamén se apropiou indebidamente da chamada Caixa B do partido, á que el denomina contabilidade extracontable do Partido Popular”. Por estes feitos condénalle por apropiación indebida, aínda que o PP renunciou a calquera reclamación.

A Sala, con todo, conclúe que as cantidades existían e por tanto “o acto de  apoderamiento produciuse e recaeu sobre unha cousa allea”, apoderándose de algo que non lle pertencía e que recibiu como mero custodio.

O Tribunal explica que desde o ano 2000, Bárcenas desenvolveu pola súa conta e en colaboración coa súa esposa Rosalía Iglesias unha actividade dirixida a enriquecerse de forma ilícita, intermediando noutras adxudicacións e apropiándose de fondos do PP, que ocultou a través dun armazón financeiro en Suíza, que logo aflorou mediante a simulación de distintas operacións comerciais e que destinou a pagos en efectivo, de maneira opaca para a Facenda Pública.

A Sala conclúe que a súa muller, Rosalía, en conivencia con el, valeuse do mesmo procedemento para ocultar as súas propias rendas e as do seu esposo, e tamén simulando realizar algunha venda de cadros.

A sentenza relata o sistema ideado polo matrimonio para ocultar as súas rendas en Suíza e como cambiou a partir de febreiro de 2009, cando se abriu a presente causa e producíronse as primeiras detencións xudiciais.

O Tribunal rexeita o argumento esgrimido pola defensa de Rosalía de que carecía de coñecementos como para levar a cabo as actuacións que se lle imputan. Esa xustificación, segundo a Sala, relegaríalle “a pouco máis dun simple obxecto, e isto non o debe consentir o Tribunal”.

Desde o ano 2000, queda acreditado que Luís Bárcenas e Rosalía Iglesias coa “finalidade defraudatoria que guiou a súa actuar” ocultaron rendas ao Tesouro Público deixando de ingresar as cotas por IRPF e de IP (imposto de patrimonio) desde o ano 2000, aínda que se lles absolve dos delitos dos exercicios de 2000, 2001, 2002, 2004, 2005 e 2009 por haber prescrito, cotas que superan os seis millóns de euros.

Polos exercicios polos que resulta condenado, correspondentes a 2003, 2006, 2007, e máis aló dos 44 millóns de euros de multa impostos pola Sala a Bárcenas, o ex tesoureiro e a súa muller deberán indemnizar á Facenda estatal con case seis millóns de euros, máis os intereses de demora e os intereses legais.

 

Top