A infanta que se lucrou da malversación e o fraude

A Sala mantén a responsabilidade como partícipes a título lucrativo de Cristina de Borbón e de Ana María Tejeiro no que respecta ás cantidades correspondentes aos delitos de malversación de caudais públicos e de fraude á Administración cometidos polos seus maridos.

No caso de Cristina de Borbón, a contía ascende a 136.950 euros, e no de Ana María Tejeiro, a 172.550 euros.

Con todo, deixa sen efecto a responsabilidade como partícipes a título lucrativo de Cristina de Borbón (128.138 euros) e Ana María Tejeiro (172.384 euros) no que se refire ás indemnizacións fixadas polos delitos contra a Facenda Pública polo que tamén foron condenados ambos.

A consecuencia desta decisión é que tanto Iñaki Urdangarín como Diego Torres deberán asumir na súa totalidade o pago do defraudado, que no caso deste último e no da súa esposa xa está consignado, como resaltaba a sentenza recorrida.

O tribunal dálle a razón neste punto a Ana María Tejeiro, e por extensión a Cristina de Borbón, ao considerar que non existen precedentes de que se aplicou a responsabilidade civil a título lucrativo nun delito fiscal.

A Sala explica que unha aproximación á responsabilidade civil proclamada no artigo 122 do Código Penal convida a pensar que só abarca aos delitos de enriquecemento: aqueles que producen beneficios económicos directamente, que veñen engrosar o patrimonio do autor e, eventualmente, o de terceiros beneficiarios, pero non comprende delitos que consisten nunha falta de pagamento, como sería o caso.

Neste sentido, afirma que quen elude o pago de tributos “consegue reter o que xa tiña” e non hai efectos procedentes dese delito, polo que “non se pode participar do xerado por un delito que non reporta directamente bens senón que evita unha diminución do patrimonio. A cantidade non abonada non queda identificada ou sinalada”.

Pero, ademais, lembra a Sala, que as indemnizacións en favor da Facenda Pública que poidan fixarse nun proceso penal non constitúen en rigor responsabilidade civil nada de delito, senón “unha débeda tributaria, rexida pola lexislación tributaria (que sinala quen son os responsables e en que contías e en que condicións, aínda que esixible no proceso penal por virtude dunha norma de atribución específica”.

Esa normativa tributaria, precisa a sentenza, “non contempla como debedor a quen se puido  lucrar con algún diñeiro do defraudador (diñeiro que, ademais, tampouco poderemos vincular xustamente coa cota defraudada e excluíndo outras rendas)”.

Estratexia de Mans Limpas

Sobre Man Limpas, a Sala sinala que algúns indicios fan pensar que a estratexia procesual desta parte en relación con Cristina de Borbón estaba presidida por consideracións ligadas máis ben a escenarios extraprocesuais que co lexítimo proceso de convencer a un tribunal de que esa condena era xusta.

Nese sentido, lembra que dita acusación popular pedía 8 anos de prisión para Cristina de Borbón por dous delitos fiscais, e razoa: “Faise difícil pensar que un profesional do dereito considere que un delito contra a facenda pública do que non é autor, senón cooperador necesario e por contía non superior a 120.000 euros mereza ese máximo punitivo, desprezando sen razóns especiais a posibilidade do artigo 65.3 CP que permitiría pasar por baixo o mínimo legal ou minimizando o dato de que a cantidade debida foi integramente consignada”, subliña o tribunal.

Por iso, aprecia no comportamento procesual desta acusación, polo menos nas últimas fases do proceso, “unha ausencia de prudencia e de ponderación e unha absoluta e aparentemente deliberada e preconcibida impermeabilidad a calquera elemento que puidese favorecer a quen acusaba en solitario”.

Top