Para o Tribunal Supremo, o acusado fiou toda a súa defensa á falta de recordo do ocorrido entre as 21,30 horas, en que se deitou na cama do dormitorio que compartía coa vítima, e as 3,00 ou 4,00 horas da madrugada seguinte, en que, segundo di, espertou na mesma cama á beira do cadáver ensanguentado da súa muller.
Con todo, conclúe que do seu relato dos feitos que precederon á devandita secuencia, especialmente, da discusión coa vítima sobre o tempo supostamente investido en facer unha sopa e as razóns da súa ausencia do domicilio nun momento determinado daquela tarde, así como, sobre todo, das circunstancias da súa fuxida precipitada do lugar dos feitos en tren, o xurado entendeu que os feitos non puideron ser cometidos por ningunha outra persoa e que, ademais, o acusado asumiu claramente a súa autoría fronte a terceiros como cando na tarde dos feitos mantivo a seguinte conversación telefónica cun familiar:
- (Familiar) Si lo que has hecho tú, no…no…no lo hace ningún hombre en la tierra, José
- (Acusado) Ya lo sé, ya lo sé.
- (Familiar) Hombre, yo me pensaba que era un apuñalao en la pierna, o en el brazo, pues yo que sé, como cualquier marío; ¿pero tú sabes lo que es ensañarte con ella?
- (Acusado) ¿Pero tú sabes lo que estaba haciendo ella conmigo?...se me fue la cabeza, de verdad.
- (Familiar)…Le has quitao la vida a esa mujer, les has quitado la vida a su padre, a su madre, a su hermano porque están todos… Ya te puedes ir al fin del mundo, ¿lo sabes, no?
- (Acusado) Sí.
